Loading...

session 1 # Emanuel Maes

website

Emanuel Maes © 2021


Alt

Er zijn zo van die dagen…

dat ik een haat-liefde verhouding heb met mijn lichaam. Wellicht een vertrouwd gevoel, ook voor u. We proberen dat lijf zo goed mogelijk te verpakken. Velen weten niet wat er achter schuil gaat. Mijn lichaam heeft me als jonge vrouw een mooie sportcarrière bezorgd. Het heeft me tevens een prachtige zoon geschonken. Ik heb lief gehad met mijn lichaam, maar ik heb mijn lichaam ook gehaat. Het heeft me immers in de steek gelaten, op een moment dat ik het het minst verwachtte. Op mijn 32ste, 3 weken na de geboorte van mijn zoon. Volop in de roze wolk van het prille moederschap.

Borstkanker.

8 jaar later, alsof dit nog niet genoeg was, opnieuw. De andere borst.

Ik heb op een andere manier van mijn lichaam moeten leren houden. Een evenwichtsoefening waar ik nog geregeld mee worstel. Ik vind het nog steeds erg confronterend om naar mezelf te kijken. Dat beschadigde lijf maakt me soms onzeker. In de sauna… ‘Kijken mensen mij na?’ In bikini op het strand…  ‘Zien mensen het?’ Ook in de liefde heb ik een schroom moeten overwinnen. ‘Ben ik wel OK zo?’

Eigenlijk wil ik dan een spreekwoordelijke middenvinger opsteken, naar die gevoelens die bij mij de kop opsteken, maar ook naar mensen die me eventueel zouden nakijken of beoordelen… Ja! Dit ben ik OOK! Mensen zien mij vaak als een energieke en positieve vrouw. In mijn naaktheid toon ik dat er onder die façade ook een ander verhaal schuil gaat. Ik hoef dit niet persé te verbergen. Ik mag me kwetsbaar opstellen. Ik ben ÉN, ÉN.

Deelnemen aan dit project, kan voor mij symbool staan voor het doorbreken van de taboesfeer rond de idealen van het perfecte lijf. Dat lijf, waar dagelijks meisjes en vrouwen op beoordeeld, nagefloten of afgewezen worden. Dat lijf, wat menig meisje of jongen, man of vrouw soms onzeker maakt. Ik kan misschien wel voor anderen van betekenis zijn. Voor zij die ook worstelen met hun lijf, om welke reden dan ook en bang zijn om hierop beoordeeld te worden.

Het mag gezien worden. Het is OK. Je bent wie je bent. Je bent ÉN, ÉN!

Alt

Natuurlijk wil ik deelnemen aan een fotografieproject om de oude moraal over de menselijke natuur, seksualiteit en waardigheid aan de kaak te stellen en de wereld een vrijere plek te helpen zijn voor alle unieke wezens. Steeds vrijer in mijn eigen lichaam en met mijn eigen natuur vond ik het een fijne stap in mijn persoonlijk onderzoek naar hoe ik me hierin kan verhouden tot anderen, tot de maatschappij, tot de context waarin ik leef, werk en liefheb.

Bewust vrijzinnig humanistisch en ook werkzaam binnen een vrijzinnig humanistische organisatie dacht ik die vrijheid met gemak te kunnen nemen, de vrijheid om naakt voor de lens te gaan staan én die foto’s te laten publiceren. Tot de fotoshoot dichterbij kwam en ik daar niet meer zo zeker van was. Kan ik dit wel maken, met mijn werk? En hoewel ik het niet doe voor bijval, goedkeuring of aandacht, maakt steun van mijn lief en mijn werkgever, het wel een stuk gemakkelijker. Echter zou de mening van mijn werkgever anno 2021 overbodig moeten zijn, denk ik dan. Toch was volgend bericht heel deugddoend en wens ik dat het ook voor andere werkgevers en werknemers zo helder en evident is:

“Katrien, voor mij is die vraag inderdaad overbodig, als jij je goed voelt bij die foto’s, heb enkel jij je erover uit te spreken... De foto’s zullen zeker niet 'tegen de waardigheid van jezelf en de werkgever gaan', dus wees er gewoon trots op dat je je goed voelt in je vel ...”

Voor mij is het helder: ik heb in mijn werk contacten en gesprekken met mensen in hun heelheid en hun kwetsbaarheid en ook ik sta hier puur en authentiek. Ben ik als vrouw óf ingetogen óf uitbundig? Moet ik kiezen tussen verstandig, competent en verantwoordelijk zijn óf een speels en verlangend wezen? Ik ontdek dat ik alles in één ben. En hier toon ik 1 kantje :)

Alt

Ik deed mee aan dit project omdat ik verontwaardigd ben hoe de maatschappij vrouwen nog steeds vooral op hun uiterlijk beoordeelt.

Na een eeuwenlange overheersing van de mannelijke geest zijn we er langzaam in geslaagd te tonen dat wij vrouwen minstens even intelligent zijn als mannen. Nu is het tijd dat we ook die lichamelijke gelijkheid krijgen. Het is niet omdat we met een rokje of teveel open knopjes op straat lopen, dat we schreeuwen om aangerand te worden. Evenmin mogen we in ons professionele leven afgerekend worden omwille van een hobby die iets met ons (naakte) lichaam te maken heeft. Het is ons lichaam, wij doen ermee wat we willen!

Alt

Ik heb meegedaan met de shoot omdat ik niet kan begrijpen dat we in deze verlichte tijden nog steeds zo zwaar oordelen op uiterlijk. En dat dat nog steeds gender gerelateerd is. Het is onbegrijpelijk dat er nog zo vaak een dubbele moraal is. Competentie en uiterlijke verschijning zijn twee aparte delen en zouden mekaar niet negatief mogen beïnvloeden.

Alt

In onze maatschappij worden we beoordeeld op uiterlijk vertoon. Alsof de merken van onze kleren, de dikte van onze billen en de gretigheid waarmee we het leven vieren een maatstaf zijn voor onze competenties om een functie te kunnen uitoefenen. Anders denken en anders zijn is OK, zolang je er niet te koop mee loopt en al zeker niet op de werkvloer. Waarden en normen zijn persoonsgebonden, ongeacht welk beroep, functie of mandaat we bekleden. En die kan je enkel achterhalen door een gesprek aan te gaan, niet naar uiterlijk vertoon te kijken. Let's talk!

Alt

Leef, verKEN en ERKEN je lichaam.

De Waarheid voor mezelf zie ik Elke dag. Anderen zetten mijn WAARHEID dan weer in een ander DAG-licht. Geheel menselijk. Ik lees soms geschriften van mezelf, van 25 jaar terug. De geschriften van vandaag zijn gevuld met dezelfde intenties en waarheden. Enkel met meer bagage, revolutie en vooral evolutie. Wie ik 25 jaar terug was. Een kind, geHAVENd, opzoek naar een veilige HAVEN. Een opeenstapeling van paden, zoektochten en hindernisbanen. Ongecontroleerde handelingen, domme stoten, op weg naar de naakte waarheid. De natuur was steeds mijn RUSTPUNT. Zoveel jaren later blijkt dit nog steeds zo te zijn en zijn mijn jeugdige schrijfsels nog steeds de bron van Elke dag Elke. De naakte waarheid, het zit op ongeziene plekken. Niets is wat het LIJKT.

"De Naakte Waarheid" De natuur beslist soms voor ons, zonder inspraak. Onze decadentie bepaalt meer en meer of ons lichaam VERDER mag of niet. "Kleren maken de man", het SPREEKWOORD. HET VERDOEZELT al je imperfectie (zo laat het spreekwoord ons denken). EGO, iedereen is EGO, het betekent dan ook IK. Veel EGO'S passeren de revue met kleding aan. HET MASKER VAN VATICAANSTAD.

"DE NAAKTE WAARHEID" is soms "DE HELAASHEID DER DINGEN".

Liefs,

Elke dag Elke.

 

Alt

Gelukkig zijn gaat niet over altijd maar alles krijgen. Maar net over genieten van dát wat je hebt, en daar hoort ons eigen lijf helemaal bij. Dankbaar voor het leven en daarom dat het hier gezien mag worden.

van onschuld naar schuld

van onzekerheid naar zekerheid

Alt

Ik was twaalf toen mijn grootmoeder op een snikhete zomerdag vroeg of ik me wat kon bedekken. Mijn neefjes zouden namelijk zo toekomen. Ik grinnikte, maar uit haar vermanende blik kon ik afleiden dat ze het meende. Het topje dat mijn prille tienerborstjes keurig bedekte, was blijkbaar te uitdagend voor mijn neefjes die te jong waren om überhaupt op te merken dat mijn borstkas niet meer helemaal plat was. Tien jaar later lag ik monokini op het strand te zonnen toen de dame naast me zich uitliet over mijn halfnaaktheid. Zoiets deed je niet, riep ze uit. Er waren hier kinderen aanwezig! Toen ik mijn pasgeboren dochter op het kraamfeest de borst gaf, complimenteerde een van de genodigden me om mijn moed. Ze vond het knap van me dat ik me niet verstopte, maar mijn kleine meisje durfde voeden terwijl anderen zomaar toekeken. Ik was stomverbaasd. Wat ik deed was in mijn beleving doodnormaal. Niet iets dat moed vergde.

Het is maar een lichaam. Niet iets waar we ons voor moeten schamen. Soms willen we het liever bedekken, warm houden, verstoppen of versieren. Andere keren tonen we het omdat we trots zijn, omdat het warm is, omdat we er functies mee willen uitoefenen waarvoor naaktheid vereist is. Wie we zijn wordt niet bepaald door het stof waarmee we onze lijven verhullen. Ook onze naaktheid bepaalt ons niet.

Alt

Mijn bewustwording over het vrouwelijke lichaam en de dubbele moraal errond, kwam pas laat. Voordien stelde ik me simpelweg geen vragen over het feit dat wij- vrouwen dus want ik kan enkel uit die ervaring spreken- aan een shitload van verwachtingen moeten voldoen. Knap maar niet sexy, deftig maar niet preuts, slank maar niet mager, met vorm maar zeker niet dik, and so on.

Het was pas toen ik mid 30 begon met gewichtheffen dat ik tegenstand kreeg over hoe mijn lijf er begon uit te zien. Ipv rond was ik meer ´toned´ en dus minder vrouwelijk/ aantrekkelijk. Combineer dat met een kort kapsel en opeens was ik niet salonfähig meer. Die kritiek bracht me serieus van mijn stuk. Blijkbaar vonden andere mensen dat ze recht hadden om mijn uiterlijk te bepalen.

"Dat nooit "nam ik me toen voor.

Hetgeen Kaat en Tara overkwam raakte dan ook een zeer gevoelige zenuw. De ontzenuwing is dit project waarbij 12 fantastische mensen durven tonen hoe gelijk en imperfect dat lijf is. Cuz face it: in the end we´re all just dust & bones.

Alt

Soms zeggen mijn kinderen “mami, doe eens een extra knopje dicht” of “dat is toch wel een kort rokje”. Het is grappig om te zien hoe kinderen (meisjes van 10, 12 en 14) eigenlijk best preuts zijn en zich automatisch voegen naar ingebakken waarden en normen over uiterlijkheden en denkbeelden over rollenpatronen. Ik probeer ze eerder respect te leren hebben voor anderen, open te staan voor ideeën die niet perse de hunne zijn, iedereen te waarderen zoals ze zijn. Ik probeer hen te wijzen op het feit dat we in een wonderlijke tijd leven waarin heel veel mogelijk is, maar veel mensen ongelukkig zijn omdat ze niet mogen zijn wie ze willen. Vrouwen mogen sexy en sensueel zijn, mannen mogen gevoelig en aaibaar zijn. LGBT+ mogen zijn! Het heeft geen invloed op hun kunnen en kennen. Integendeel, het niet mogen zijn … dát zal hen pas beïnvloeden. Ik heb nu het lichaam dat ik wil en dat ging ook niet zonder slag of stoot (hoewel ik mocht rekenen op veel steun en begrip van mijn familie, vrienden en collega’s). Ik ben er fier op en heb geen probleem om het te tonen. “Daarom” was meedoen voor mij vooreerst een privilege, maar ook een noodzaak.


Tara Gins

Alt

Tara Gins nam deel aan ons project, een ontzettend moedige stap net als alle andere deelnemers. Ze voelde zich uiteindelijk niet goed bij de tweede foto en dat respecteren we zonder meer. Toch wilde ze haar naam mee onder dit initiatief zetten, ze schreef daarvoor onderstaande aanklacht en apologie:

"Toen ik op mijn 16de met wielrennen begon is het beginnen doordringen dat "het" eigenlijk nooit genoeg is ... Daarmee bedoel ik dat je als vrouw moeilijk aan al de verwachtingen kan voldoen want het zijn er gewoon zoveel. Als sportvrouw moet je scherp staan, als "aantrekkelijke" vrouw liever niet te veel. Zelf heb ik het altijd moeilijk gehad om scherp te staan maar kreeg ik continu te horen over mijn collega's dat ze er net uitzagen als mannen. En toch verdienden ze maar een fractie van die mannen voor dezelfde toewijding (Prijzengeld Omloop het Nieuwsblad 2021: 900 euro bij de vrouwen tegenover 16.000 bij de mannen).

Ik kaartte de dubbele standaard aan omdat ik door naaktfoto's in o.a. Playboy een functie als ploegleider in rook zag opgaan, ondanks mijn ervaring. Vorige week zag ik dan een mannenteam hun nieuwe outfit showen op social media met een vrouw die het ritsje van haar trui openzette en hiermee de helft van haar borsten liet zien. Ondanks dat ik hier zelf geen aanstoot aan neem, blijft het wel opmerkelijk dat ik net voor zo'n beeldmateriaal niet serieus kan genomen worden in het wereldje waar dit dan wel OK is.

Jezelf in je blootje zetten en fier zijn kan blijkbaar niet ... Dat kan enkel indien zij zelf controle hebben. Een vrouw die zichzelf laat zien is nog steeds aanstootgevend, over een naakte man wordt nauwelijks een mening gegeven. Ik heb geen spijt van mijn foto's ... Enkel spijt dat ik mezelf er soms - zoals nu voor dit initiatief - toch nog op betrap dat ik te onzeker ben door wat anderen zouden kunnen denken."